Het is zover, vandaag schrijf ik mijn honderdste blog en daarmee ook mijn laatste. En om eerlijk te zijn voelt dat best vreemd. Twee jaar geleden werd ik benaderd door de redactie van de Phryso of ik één veulenseizoen een blog wou gaan schrijven. Ik had zoiets nog nooit gedaan en dacht bij mezelf, ik? Kan ik dat wel.. Maar al snel dacht ik waarom ook niet. Ik ga het gewoon proberen. Wel had ik één voorwaarde, ik wil wel een blog schrijven zei ik tegen Alice de redactrice, maar ik schrijf het voor iedereen. Het moet een leuk, leerzaam en toegankelijk blog worden. De Phryso staat vaak in het teken van de sport en de fokkerij en dat is prachtig, maar er is meer! Bijvoorbeeld de grote groep recreanten of de mensen die gek op Friese Paarden zijn maar voor wie het financieel niet haalbaar is om zelf een Fries Paard aan te kunnen schaffen. Want, man oh man, wat zijn de prijzen voor de paarden de afgelopen tijd gestegen. En de aanschaf is nog maar het begin, dan komt het onderhouden van een paard, ook dat is niet goedkoop. Voor deze groepen moest er ook iets leuks komen, iets herkenbaars en leerzaam. Hessel, we gaan het gewoon samen doen! Zei ik enthousiast terwijl we twee jaar geleden aan onze kantine tafel zaten. Hessel keek mij fronsend aan.. Samen? Jaaa, zei ik. Jij bent 42 jaar dierenarts geweest en ook nog gespecialiseerd in de gynaecologie van paarden. Ik ken niemand die zoveel veterinaire kennis en ervaring heeft, ik heb al zoveel van je geleerd. Er verscheen een bescheiden glimlach op Hessels gezicht. Alice keek al net zo enthousiast en stemde hiermee in en al gauw was het blog op Phryso.com op de vrijdagmorgen omstreeks 09:00 uur een feit.
Veulenavonturen en nog veel meer
Op 28 februari 2020 verscheen mijn eerste blog op Phryso.com. Enthousiast maar ook wel een beetje gespannen opende ik het blog op vrijdagmorgen en dacht bij mezelf hopelijk vinden mensen het leuk. De pagina opende en in één oogopslag zag ik de foto van Jobke met de tekst blog: ”Jobke fokker Ester deelt haar veulenavonturen” bovenaan de pagina staan als Topnieuws! Oh wat was ik trots, ik kreeg er een brok van in mijn keel. Wat zouden mijn ouders trots zijn geweest als ze nog geleefd hadden…En wonder boven wonder werd het blog heel goed gelezen. Vanaf dat moment heb ik wekelijks geschreven. Het idee was om één veulenseizoen te schrijven, het zou dan gaan over het fokken van veulentjes en wat daar allemaal bij komt kijken, van hengstenkeuze tot aan de opvoeding van het veulen. In mei en juni 2020 werden er twee gezonde veulens bij ons geboren, Nine en Maike NP fan de Hesterhoeve. Ik schreef over alles naar de geboorte toe en vervolgens over de tijd tot dat ze naar de opfok gingen. Maar er gebeurt bij ons op stal altijd wel iets, dus bleef ik schrijven. Hessel met zijn mennerij, en ik de paarden onder het zadel en daarnaast onze gezamenlijke passie het fokken van een mooi gezond Fries veulen. Er was altijd wel iets te vertellen.
Hessel als Dr. Pol
Het blog werd voor veel lezers een vast item, en regelmatig kreeg ik vragen van lezers met betrekking tot het veterinaire gedeelte. Kom Dr. Pol zei ik lachend, Hessel keek mij vragend aan, Dr. Pol?? We gaan aan de koffie ik heb weer een aantal lezersvragen. Bescheiden maar vol passie begon Hessel dan vaak te vertellen het waren soms complexe maar ook verdrietige zaken. Want wie paarden heeft weet ook dat er zomaar iets kan gebeuren waardoor alles anders is, en in het ergste geval dat je afscheid moet nemen van je beste maatje, je alles. Ook ons overkwam dat in de afgelopen jaren. Jobke NP fan de Hesterhoeve, ons prachtige en voor mij eerste zelf gefokte veulen. Wat waren we trots, Jobke was mijn alles. Dagelijks speelde ik met hem en al gauw werd hij populair op social media met zijn foto’s. Hessel en ik hadden de afspraak dat de veulens verkocht werden en gelukkig vonden we voor hem een goed huis. Met pijn in mijn hart liet ik hem gaan, helaas liep hij op 1 jaar een trauma op in het land en raakte atactisch. Jobke werd 16 maanden oud, veel te jong. Maar jong of oud, het verlies van een paard is altijd moeilijk. Zo moesten Hessel en ik afgelopen zomer Hessels oudste paard Stella in laten slapen. Na 23 jaar was ze op. ‘Ik ga het morgen doen’, zei Hessel, ‘wil jij mij helpen?’ Tuurlijk zei ik. Professioneel en in alle rust voerde Hessel de euthanasie uit’, terwijl ik Stella’s hoofd op mijn schoot had liggen. Pas toen alles klaar was en we Stella al zwijgend hadden afgedekt voelde ik het verdriet van Hessel, ik zag hem slikken. We zeiden niks..
Hesterhoeve on tour
Maar ook was er geluk. Drie prachtige veulens Nine, Maike en Pelle NP fan de Hesterhoeve die alle drie nog steeds bij ons in de familie zijn. Dit jaar verwachten we een veulen van Roza fan de Kromme Jelte. Als alles goed gaat wordt het haar 13e veulen. En dit veulen is voor mij nog een tikkeltje specialer omdat ik Roza zelf heb geïnsemineerd. Nou ja in ieder geval mooie dingen om naar uit te kijken. ‘En wat ga je nou doen’, zei Hessel van de week in de zon toen we aan de koffie zaten. Nou ik dacht eerst aan een vlog op YouTube maar om nou de hele dag met een selfiestick hier rond te lopen… Misschien gaan we wel samen op pad Hessel, de Hesterhoeve on tour..
Wel wil ik een boekje gaan maken van alle 100 blogs. Ook al zou het alleen zijn om een mooie herinnering te hebben aan alle avonturen die ik samen met Hessel en Berber beleefd heb en de schat aan kennis van Hessel die erin staat, want wat zijn er veel onderwerpen voorbij gekomen. In ieder geval wil ik al mijn lezers bedanken. Zonder jullie was het blog niet zo succesvol geweest! Aan alles komt een einde dus ook aan het blog, maar elk einde betekent ook een nieuw begin!! Bedankt in ieder geval!
