Het is alweer twee weken geleden dat we Nine en Maike naar de opfok hebben gebracht. René, de eigenaresse van Maike zorgt fantastisch voor ze en houdt ze goed in de gaten. De eerste dagen waren ze wat onwennig maar dat mag natuurlijk en is logisch als je ineens op eigen benen moet staan. Ze zijn inmiddels helemaal gewend. Het enige wat ze nog wel doen is ’s morgens naar de haan roepen als hij begint te kraaien. Zo grappig, de haan komt namelijk ook van onze stal en is een paar weken eerder dan de veulens naar Rene verhuisd. Dus voor Nine en Maike zal het gekraai van voor hun de bekende haan misschien wel een beetje rustgevend zijn. Ze hebben een prachtig stuk land voor zichzelf en hebben vrije inloop de stal in. Het is zo grappig om te zien als ze ver in het land zijn en ze horen iets wat een beetje spannend is dat ze dan vliegensvlug samen de inloopstal in rennen. Het duurt dan vervolgens even en dan komen ze er heel dapper weer uit.
Van twee naar vier veulens
Over twee weken komen er nog twee merrie veulens bij. Eerst dachten we erover om er 1 bij te zoeken maar drie veulens is toch niet zo’n goed plan. De kans dat er een veulen het “bokje” wordt is best groot en al helemaal bij Nine en Maike die al vanaf dag 1 samen zijn. Gelukkig had de eigenaresse van het merrieveulen die erbij komt dezelfde gedachte. Nou dan moet er nog maar één bij. Geen probleem, dus ze gaat er twee brengen. Afgelopen zaterdag is ze langs geweest om de plek te beoordelen. Ze vond het prachtig en toen we al pratend tussen Nine en Maike in het land stonden, die alleen maar geknuffeld wilden worden moest ze wel lachen. ‘Eén ding weet ik in ieder geval zeker, ik krijg over drie jaar hele makke paarden weer terug. Die van mij zijn minder mak maar dat komt helemaal goed als ik dit zo zie.’
Ouderwets braaf
Hessel is helemaal blij dat de veulens weg zijn. Eindelijk kan hij beginnen met zijn geliefde hobby, het mennen maar deze keer met de fokmerries. We zijn beiden zo nieuwsgierig wat onze Stermerrie Nanja van het Leuven kan. Ze is de laatste jaren alleen gebruikt als fokmerrie. Vorige week heeft ze haar eerste passen bij ons in het tuig gezet binnen door de stal heen. Dit ging super! Ze laat zich goed “sturen” en is heel goed op de stem. Vervolgens hebben we haar naast onze Stermerrie Roza fan de “Kromme Jelte” gezet en heeft Hessel ze buiten over het erf gemend. Wat zijn ze beiden braaf, dat noem ik nou het echte ouderwetse Friese paard. Paarden die met drie jaar beleerd zijn om vervolgens als fokmerrie door het leven te gaan en die je dan zo makkelijk weer op kan pakken. Super trots zijn we op beiden, het zijn niet alleen prachtige fokmerries maar ook nog eens gebruikspaarden hoe leuk is dat.
In tweespan
Nadat het vorige week zo goed ging was het gisteren tijd voor de volgende stap, Nanja in een tweespan voor de wagen. Omdat dit de eerste keer was hebben we haar naast stermerrie Hiske gezet. Hiske loopt zowel onder het zadel als aangespannen dus dit was voor Nanja wel even fijn om naast zo’n ervaren merrie te lopen. Maar voordat de wagen erachter kon moesten we nog wel even weer alle stappen herhalen die ze inmiddels van Hessel geleerd heeft. De eerste paar rondjes liep Hessel achter het span aan. Vervolgens was het tijd voor mij en Fenny (onze paardenvriendin die wekelijks helpt met mennen) om aan de touwen te gaan hangen zodat Nanja leert dat ze moet trekken. Nou dat was weer wat, met al ons gewicht hing Fenny linksachter en ik rechtsachter aan de touwen. Nanja gaf er niks om en stapte stevig door in de bak. In stap was dit nog te doen totdat ik Hessel hoorde zeggen “ja toe maar jongens draffffffffjeeee” ik keek Fenny nog met een vluchtige blik aan. De eerste tien meter ging nog wel maar toen, toen kwam de bocht. Als een soort ongeleid projectiel werd ik bijna half de hoek in geslingerd. Fenny moest vreselijk lachen, gelukkig had zij de binnenbocht.
Van twee naar twaalf
Na een paar rondjes en verschillende lijnen door de bak te hebben gereden kon de marathonwagen erachter. Onvoorstelbaar wat deed Nanja het goed, of ze het dagelijks doet. Hessel zat met een grote glimlach op de bok. Het wordt geen zesspan maar een twaalfspan!! Net als dat ik vroeger een keer gedaan heb! Een twaalfspan zei ik, geweldig dat gaan we doen Hessel en jij kan dat. Hessel moest lachen en zei “hou toch op Es, dat was vroeger en waar haal ik nog zes paarden vandaan”. Ik keek hem met een glimlach aan en zei “ laat dat maar aan mij over, waar een wil is is een weg” Als je het maar laat hoorde ik hem nog net zeggen toen hij weer triomfantelijk voorbij kwam met onze prachtige Nanja. Wat een wereldpaard.
