450 Friese paarden op het strand, er werd en wordt veel over geschreven. Voor de deelnemers is het een hele belevenis. Bianca Lievestro was voor de derde keer van de partij. “Toen we met die hele stoet het strand op kwamen, kreeg ik gewoon wéér kippenvel…”
Bianca had haar eigen Friese ruin Menneke van Koningslands (Gradus 356) meegenomen naar Callantsoog. “We maken er een familie-uitje van. Met z’n achten huren we een huisje. Twee uur reizen, vanaf Elst (Gld) waar ik woon, dan rijden, dan weer ruim twee uur terug, is een beetje veel van het goede. Ik ben de enige van dit familieploegje die paardrijd, maar zij zijn onze fans. Bij de start, het keerpunt en de finish juichen ze ons toe.”
Buitenpaard
Menneke is een vijftienjarige ruin; Bianca heeft hem sinds zijn zesde. Ze rijdt M2-dressuur met hem. “Maar eigenlijk is het een echt buitenpaard. En ik een echt buitenmens. Mijn doel is om het Z te bereiken – mits Menneke zo fit blijft uiteraard – en dan een punt te zetten achter zijn wedstrijdcarrière.”
Waterrat
Verder noemt Bianca haar paard een geboren waterrat. “Hij vindt de zee geweldig. Ik krijg de indruk dat hij zo naar Engeland zwemt, zo leuk vindt hij het om in het zoute water rond te banjeren. Ook gisteren zijn we nog het strand op geweest, hij krijgt er geen genoeg van.”
Zout
Inmiddels zijn Bianca en haar paard weer thuis. Menneke heeft een flinke wasbeurt gehad. “Hij was wit van het zout”, vertelt ze. “En hij was uiteraard ook verder flink vies geworden. Dat geldt overigens ook voor mijzelf. Mijn laarzen stonden vol water.”
Training
Voor de tweede keer behoorde Bianca tot de kopgroep. “Menneke wordt best heet als hij achteraan loopt. Ook al rijden we sowieso al vaak buiten, ik had wel speciaal getraind voor deze rit. Het vraagt toch nogal wat van de conditie, ook al is het ‘maar’ drie uur voornamelijk stappen.”
Volgende keer weer
Over drie jaar ben ik heel graag weer van de partij, als Menneke het dan nog aankan. Ik begrijp dat de strandrit niet elk jaar is, het is een ongelooflijke organisatie elke keer. Trouwens, nu het zo eens in de drie jaar is, blijft het speciaal. Als het elk jaar zou zijn, zou het bijzondere er af zijn.”
Tekst: Christine Dijk
Foto’s: Ingrid Truijens
